แมลงสามารถให้โปรตีนที่จำเป็นในอาหารสัตว์เลี้ยงได้หรือไม่?

คุณภาพโปรตีนจากแมลง

คุณภาพของโปรตีนหมายถึงความสามารถของโปรตีนในการจัดหากรดอะมิโนพื้นฐาน ซึ่งขึ้นอยู่กับองค์ประกอบของกรดอะมิโนและการย่อยได้ โปรตีนเป็นหนึ่งในสารอาหารที่มีราคาแพงที่สุด ซึ่งให้กรดอะมิโนและสารเคมีที่จำเป็นสำหรับการทำงานของร่างกายและการแปลงพลังงาน แมลงที่กินได้ประกอบด้วยโปรตีนที่มีคุณภาพทางโภชนาการสูงและไนโตรเจนที่ไม่ใช่โปรตีน และปริมาณสารอาหารของแมลงเหล่านี้อาจแตกต่างกันไปตามสายพันธุ์ สิ่งแวดล้อม และอาหาร

จิ้งหรีดมีกรดอะมิโนที่จำเป็นเทียบเท่ากับไข่ ไก่ เนื้อหมู และเนื้อวัว ซึ่งเป็นแหล่งโปรตีนหลักของอาหารสุนัข

ตัวอ่อนของหนอนแมลงวันลายเป็นแหล่งโปรตีนอีกแหล่งหนึ่งที่มีโปรตีนดิบ 40-44% ซึ่งเป็นทางเลือกที่มีคุณค่าแทนอาหารปลาและกากถั่วเหลืองที่ใช้กันทั่วไปในการผลิตอาหารสัตว์เลี้ยง

ผลกระทบของแมลงที่กินได้ต่อสุขภาพสัตว์เลี้ยง

แมลงมีเปปไทด์ต้านจุลชีพและกรดลอริกซึ่งเพิ่มการตอบสนองของภูมิคุ้มกันและปรับปรุงจุลินทรีย์ในลำไส้ นอกจากนี้ โปรตีนในตัวอ่อนของหนอนแมลงวันลายยังรวมเปปไทด์และโมเลกุลต่ำ มีศักยภาพในการต้านอนุมูลอิสระที่ป้องกันความเสียหายของเซลล์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ เนื่องจากโปรตีนจากแมลงไม่ได้มีอยู่ทั่วไปในอาหารสัตว์เลี้ยง และแม้ว่าจะมีอยู่ในอาหารสัตว์เลี้ยง แต่ก็ยังมีเปอร์เซ็นต์เล็กน้อยเนื่องจากปริมาณโปรตีนสูง จึงมีความเป็นไปได้น้อยมากที่สัตว์เลี้ยงจะแพ้โปรตีนเหล่านี้

การขยายพันธุ์แมลงอย่างได้ผล

การยอมรับของผู้บริโภคเป็นความท้าทายที่สำคัญต่อความสำเร็จในเชิงพาณิชย์ของการใช้แมลงในอาหารสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะในประเทศตะวันตก ปัจจัยต่างๆ เช่น มุมมองภาพ ความกลัวที่จะกินแมลงเป็นอาหาร การตระหนักถึงคุณค่าทางโภชนาการของแมลง ความรู้ด้านสิ่งแวดล้อมและประโยชน์ต่อสุขภาพของการเลี้ยงแมลงส่งผลต่อการรับของผู้บริโภค มีการคาดการณ์ว่าภายในปี 2572 ตลาดแมลงที่กินได้เป็นอาหารสัตว์อาจสูงถึง 2.4 ล้านเหรียญสหรัฐ

มีอันตรายใด ๆ ที่เกี่ยวข้องหรือไม่?

ความเสี่ยงอย่างหนึ่งของการใช้แมลงในอาหารสัตว์เลี้ยงไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน ก็คือปฏิกิริยาที่ไม่พึงประสงค์จากอาหาร ซึ่งรวมถึงอาการแพ้ด้วย โรคภูมิแพ้หมายถึงปฏิกิริยาภูมิไวเกินที่เริ่มต้นโดยกลไกภูมิคุ้มกันที่มีอาการทางคลินิกที่ส่งผลต่อผิวหนัง ทางเดินอาหาร ระบบทางเดินหายใจ ระบบไหลเวียนโลหิต และระบบประสาทในสัตว์เลี้ยง นอกจากนี้ ยังมีความเสี่ยงที่จะเกิดการปนเปื้อนของแมลงในระหว่างการเพาะพันธุ์ การบรรจุหีบห่อ การปรุง หรือการให้อาหาร นอกจากนี้ แมลงบางชนิดยังเป็นพาหะของยีนดื้อยาต้านจุลชีพอีกด้วย ประเด็นสำคัญอื่น ๆ ได้แก่ การปรากฏตัวของแบคทีเรีย เชื้อรา สารพิษจากเชื้อรา และการสะสมทางชีวภาพของโลหะหนัก เช่น สังกะสีและแคดเมียมในแมลง ซึ่งอาจส่งผลเสียต่อสุขภาพของผู้บริโภค

สรุปข้อสังเกต

แมลงที่กินได้เป็นแหล่งโปรตีนทางเลือกที่มีแนวโน้มดีสำหรับอุตสาหกรรมอาหารสัตว์เลี้ยง แมลงมีโปรตีนสูงและมีปริมาณกรดอะมิโนที่จำเป็นและมีศักยภาพในการต้านอนุมูลอิสระ นอกจากนี้ ยังประกอบด้วยเปปไทด์ต้านจุลชีพและกรดไขมัน รวมถึงกรดลอริกซึ่งปรับปรุงการตอบสนองของภูมิคุ้มกัน จุลินทรีย์ในลำไส้ และความอร่อยของอาหารสัตว์ อย่างไรก็ตามดังกล่าวข้างต้นมีความเสี่ยง ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อลดปัจจัยเสี่ยงเหล่านั้นให้เหลือน้อยที่สุดและเพิ่มการใช้แมลงในอุตสาหกรรมอาหารสัตว์เลี้ยงอย่างกว้างขวาง